Dit blog bestaat al jaren! (Niet…)
Kijk, soms baal ik gewoon een beetje van mezelf. Vraagt een opdrachtgever me een tekst te schrijven, dan is dat nooit een probleem. Nooit! Oké, af en toe moet ik eerst een beetje lopen mopperen, voordat de woorden ‘als vanzelf’ via het toetsenbord op m’n beeldscherm verschijnen, maar eenmaal op gang, gaat het echt meer dan prima. En geloof mij: er is geen opdrachtgever die merkt of ik die dag als een oude diesel op gang ben gekomen, of als een vers opgeladen Tesla.
Vandaag gaat het gebeuren
Waar ik dan zo van baal? Nou… wanneer ik een tekst voor mezelf wil schrijven, kan ik me ineens niet meer herinneren waar ik die oude diesel óf die shining Tesla heb geparkeerd. Gevolg: ik kan 100 redenen bedenken waarom:
- ik toch echt eerst nog ‘snel’ de nieuwssites moet checken,
- ik vervolgens (heel belangrijk) het aanbod van Hello Fresh voor over twee weken grondig moet bestuderen,
- ik terug naar de keuken moet om (opnieuw) water te koken, want mijn thee is afgekoeld en die is zoveel lekkerder in gloeiend hete toestand.
- hé een nieuwsbrief… zou dat toffe bloesje dan nu in de sale gaan?
Nou, en als er dan ook nog iets wordt gevraagd door een leuke klant, dan gaat er toch weer een halve dag voorbij zonder een woord te schrijven.
Undercover kampioen uitstelgedrag
Zo, dan heb je in één keer de ware reden waarom dit blog al jaren bestaat, maar jij het nog nooit hebt gezien: ik ben een undercover kampioen uitstelgedrag. Gelukkig vertoon ik dit gedrag alleen wanneer het om mijn eigen tekst gaat en niet wanneer die leuke klant op zijn teksten zit te wachten. Die deadlines zijn heilig en de teksten die ik inlever zijn top, compleet en klaar om gepubliceerd te worden.
De oplettende lezer heeft inmiddels in de gaten dat ik mijn eigen gedrag nog goed praat ook. Zo erg is het toch niet? Al mijn klanten zijn tevreden. Ik werk hard. Mijn agenda staat vol. Ik heb alleen geen eigen blog. Nou ja, in gedachten wél natuurlijk, telt dat ook?
Gedenkwaardig moment
Ja echt, deze dag gaat de geschiedenis in als de dag waarop mijn onzichtbare blog, dat blog dat al jaren bestaat, met de rest van de wereld zal worden gedeeld. Ik weet als geen ander dat een blog om heel veel redenen een goed idee is. Je kunt mensen er een kijkje in je ziel mee geven (slim, want jouw toekomstige klant wil je graag een beetje leren kennen, voordat ie jou die leuke opdracht geeft), je kunt op een luchtige manier jouw kennis delen, Google vind je ineens een stuk interessanter als je regelmatig nieuwe input online zet, je kunt zo lekker zichtbaar zijn via allerlei social media kanalen… Nou ja, waarschijnlijk ken je het rijtje zelf ook wel.
Hoe dan ook. Ik geef mezelf een schop onder mijn kont en ga vanaf nu elke week een blog posten. Zo. Als dit eenmaal online staat kan ik er niet meer onderuit.
En jij? Heb jij ook zo’n waslijst met buitengewoon goede redenen om geen blog te schrijven? Of (voor de grote denkers onder ons) nu nog niet aan dat boek te beginnen dat je écht op een dag wilt schrijven? Neem even contact met me op. Ik ben namelijk heel goed wanneer ik voor klanten aan het werk ben.
